Het Verdienmodel Achter Jeugdzorg:
De video onthult een systeem dat beslissingen neemt zonder degelijke feitenonderzoeken, dat ouders tegen elkaar uitspeelt en dat perverse financiële prikkels bevat — een verdienmodel dat gezinnen schaadt in plaats van hen te helpen.
Geen formele rechtsgrond voor perspectiefbesluiten
“Het hele punt namelijk met dat perspectiefbesluit… is dat het geen besluit is.” — 0:26–0:33
De sprekers hameren erop dat wat GI’s (gecertificeerde instellingen) ‘perspectiefbesluiten’ noemen in de praktijk geen wettelijke basis hebben. Dat betekent: grote ingrepen zonder duidelijke juridische verankering.
Rechters die doen alsof het wél een besluit is
“De rechtbank Noord-Holland gaat geheel buiten zijn boekje door… te willen toetsen aan perspectiefbesluiten terwijl die eigenlijk gewoon wettelijk helemaal daar geen enkele grondslag voor heeft.” — 29:08–29:22
Het transcript beschrijft een fundamenteel spanningsveld: rechtbanken die, kennelijk met de beste bedoelingen, besluiten toetsen die formeel niet bestaan — en daarmee de eigen jurisprudentie scheeftrekken.
Waarheidsvinding ontbreekt
“Er moet gehoord worden en het moet op schrift staan en er moet een motivering in staan… en de rechtbank die zegt van nou dat is allemaal niet gebeurd hier.” — 3:09–3:43
De podcast benadrukt dat ouders vaak niet goed geïnformeerd of gehoord worden en dat motiveringen ontbreken.
Jeugdzorg stopt met werken aan terugplaatsing
“Als je merkt… dat de GI denkt: ‘Joh, we gaan het lekker laten en dan komt er vanzelf wel een keertje gezagsbeëindiging’.” — 11:49–11:57
Er wordt in het transcript direct gesteld dat GI’s soms gewoon ophouden met het inzetten van hulp die gericht is op terugplaatsing — precies waar de wet die hulp wél voorschrijft.
Het perverse effect van bureaucratische argumenten
“Het kost natuurlijk veel geld en veel manuren, maar dat is wel wat er moet gebeuren… Ja. Ja. Maar dus geef je eigenlijk gewoon als geheel systeem toe van ja, de beslissingen …” — 20:03–20:27
De sprekers beschrijven hoe tijd, geld en gebrek aan capaciteit als argumenten gebruikt worden om niet te handelen — terwijl dit juist moet leiden tot intensievere hulp.
Analyse: hoe het systeem faalt (met verwijzing naar het transcript)
1) Formeel versus feitelijk handelen
Het transcript maakt helder dat GI’s in de praktijk keuzes maken die juridisch niet zijn verankerd, en dat rechtbanken die keuzes vervolgens óf negeren óf corrigeren op een manier die verwarrend en inconsequent is. Dat creëert rechtsonzekerheid: ouders en kinderen weten niet wát de regels zijn en wie waarvoor verantwoordelijk is. (Zie citaten bij 0:26–0:33 en 29:08–29:22.)
2) Gebrek aan waarheidsvinding
Herhaaldelijk klinkt de klacht dat beslissingen worden genomen zonder degelijk hoor- en wederhoor en zonder schriftelijke motivering. Als de skeletten van besluiten alleen op papier bestaan, dan kan elke interpretatie de “waarheid” worden. Het transcript: “dat is allemaal niet gebeurd hier.” (3:09–3:43)
3) Het verdienmodel
Hoewel het woord ‘verdienmodel’ niet altijd expliciet elke zin luidt, staat het impliciet voortdurend centraal: trajecten, rapportages en verlengingen creëren uren, budgetten en werk. Het transcript noemt expliciet dat zorg intensief en duur is — en dat dit vaak als reden wordt gebruikt om níet te doen wat nodig is: juist meer, gespecialiseerde hulp. (“Het kost natuurlijk veel geld en veel manuren…” 20:03–20:14).
4) Instrumentalisering van het kind
Waar het systeem zegt het kind te beschermen, toont het transcript dat de praktijk vaak draait om procedures en financiën — met als resultaat dat kinderen van hun ouders vervreemden en op meerdere locaties belanden (zie beschrijving: “Vier kinderen zijn uit huis geplaatst. Allemaal elders. Ze zitten op vier verschillende plekken.” 1:03–1:09).
Kritische conclusies — hard en direct
Jeugdzorg functioneert als industrie — Het transcript maakt duidelijk dat de organisatie rond casussen een economisch belang heeft bij het in stand houden van dossiers. Daardoor worden conflicten vaak niet opgelost maar langdurig in stand gehouden.
Rechtsbescherming wordt omzeild — Wanneer ‘besluiten’ zonder wettelijke grondslag in de praktijk vorm krijgen, raakt de rechtsbescherming van ouders en kinderen uitgehold.
Regionale willekeur en gebrek aan controle — Verschillende rechtbanken en GI’s hanteren uiteenlopende standaarden: wat in Noord-Holland door kan, wordt elders mogelijk niet geaccepteerd. Dat zaait onrechtvaardigheid.
Kinderen betalen de hoogste prijs — In het transcript klinken verhalen over kinderen die verspreid en vereenzamd raken. Het systeem claimt kind-gericht te zijn, maar de uitvoering is vaak het tegenovergestelde.
Aanbevelingen (gezien vanuit de tekst)
Verban perspectiefbesluiten zonder wettelijke grondslag — of regel ze expliciet en met waarborgen in de wet. (Reflectie op 0:26–0:33 en 25:24–25:35.)
Verplicht schriftelijk, hoorbaar en toetsbaar beslisproces — geen besluit zonder motivering en hoor en wederhoor. (Zoals in het transcript geëist: 3:09–3:43.)
Financiering hervormen — maak snelle, effectieve afronding van dossiers financieel gunstiger dan langlopende trajecten.
Onafhankelijke audits en sancties — controleer GI’s en rechtbankpraktijken en koppelen fouten aan consequenties.
Slotwoord
Deze video biedt geen anekdotische flarden: het schetst een coherente, herhaalde kritiek op de manier waarop Nederland jeugdzorg bestuurt. Met concrete citaten en tijdstippen is één boodschap onmiskenbaar: zolang juridische grondslag, waarheidsvinding en financiële prikkels niet hersteld of aangepast worden, blijven gezinnen de dupe — en blijft het systeem zichzelf voeden ten koste van de kinderen die het geacht wordt te beschermen.
